10 najsłynniejszych obrazów na świecie

reklama

Oglądaliście film „Złota Dama” z Helen Mirren, opowiadający historię Marii Altmann, która walczy z rządem Austrii o zwrot słynnego obrazu autorstwa Gustava Klimta? Jeśli nie, to polecam!
Choć nazwisko Klimta nie było mi obce, to dopiero po obejrzeniu tego filmu zainteresowałem się jego najpopularniejszym dziełem, jakim jest właśnie „Portret Adele Bloch-Bauer” i postanowiłem się wybrać do nowojorskiej Neue Gallery na Manhattanie, aby go zobaczyć.
Lubię sztukę i kiedy podróżuję, to zaglądam do muzeów i galerii prezentujących dzieła znanych artystów.
Przedstawiam Wam zestawienie 10 najsłynniejszych obrazów i malowideł na świecie. Zostały jeszcze dwa dzieła na mojej liście, których nie widziałem na żywo.

PORTRET ADELE BLOCH-BAUER, Gustav Klimt
Obraz zdobiący salę główną tej niedużej galerii, prezentującej prace niemieckich i austriackich artystów, przyciąga tłumy zwiedzających nie tylko ze względu na jakość i piękno obrazu, lecz również ze względu na ekscytującą historię jego powstania. Ferdynand Bloch-Bauer, austriacki przemysłowiec, zamówił portret swojej (dużo młodszej) narzeczonej Adeli. Istotnym jest fakt, że portret został zamówiony w roku 1903, a ukończony dopiero w 1907. Ponoć Adel, która zmarła młodo, łączył romans z artystą. Klimt wykonując obraz inspirował się bizantyjskimi mozaikami, stąd dbałość o detale i wykorzystanie złota do namalowania obrazu. Po aneksji Austrii przez Rzeszę, Ferdynand ze względu na żydowskie pochodzenie musiał uciekać do Szwajcarii. Cała jego kolekcja została w Wiedniu i skonfiskowana. Poszczególne prace trafiały do elity Trzeciej Rzeszy. Portret Adeli trafił do wiedeńskiej Galerii Belvedere, w której przebywał aż do momentu zwrócenia go przez rząd austriacki prawowitym spadkobiercom. Następnie został kupiony przez właściciela Neue Gallery Ronalda Laudera. Bądźcie przygotowani na długą kolejkę, w której stałem prawie godzinę, i nietani bilet, który kosztuje 20 USD, jednak naprawdę warto.

Portret Adele – Gustav Klimt, 1907 ok, olej i złoto na płótnie, rozmiar 1,38 x 1,38 m

TRWAŁOŚĆ PAMIĘCI, Salvador Dali
To jeden z najsłynniejszych obrazów artysty, znany również pod nazwą Miękkie zegary lub Cieknące zegary. Obraz powstał w 1931 roku, a od 1932 roku wystawiony jest w nowojorskim Muzeum Sztuki Nowoczesnej MoMA. Dzieło łączy w sobie elementy fantazji i realności. Przedstawia zdeformowane tarcze trzech roztapiających się zegarów kieszonkowych na tle nadmorskiego krajobrazu. Czwarty, zamknięty, leży w lewym dolnym rogu, zjadany przez mrówki. Na środku kompozycji rozpoznać można ludzką postać, która może być autoportretem artysty. Dali: Wiedziałem, że klimat, jaki udało mi się w nim stworzyć, powinien stanowić tło jakiejś idei, jakiejś zaskakującej wizji, ale nie miałem najmniejszego pojęcia, co by to mogło być. Chciałem już zgasić światło, kiedy nagle „ujrzałem” rozwiązanie. Zobaczyłem dwa miękkie zegarki, z których jeden zwisał żałośnie z suchej gałęzi oliwnego drzewka. Rok przed powstaniem tego dzieła Salvador Dali sformułował swoją metodę „paranoiczno-krytyczną”, która polegała na poddawaniu się halucynacjom w celu stworzenia czegoś, co byłoby niezwykłe, niebanalne i zarazem nielogiczne, a później przeniesione na np. płótno. Coś w tym jest 😉

Trwałość pamięci – Salvador Dali, 1931 rok, olej na płótnie, rozmiar 24 x 33 cm

GWIAŹDZISTA NOC, Vincent van Gogh
W Muzeum MoMA podziwiać można także inne słynne dzieło Gwiaździsta Noc, autorstwa Vincenta Van Gogha. Obraz jako jedno z nielicznych dzieł Van Gogha, nie został namalowany z natury, ale całkowicie z pamięci i dzięki wyobraźni autora.  Zamiar namalowania obrazu artysta opisał w swoich listach z 1888 roku do brata i do przyjaciela, w których wyraził chęć namalowania gwiaździstej nocy z cyprysami. Sprecyzował, iż musi to być obraz wykraczający poza rzeczywistość. Van Gogh zaczął malować obraz w maju 1889 po przybyciu do szpitala Saint-Paul-de-Mausole, położonego w pobliżu Saint-Rémy. Obraz doczekał się licznych analiz. Niektórzy utrzymują, iż oddaje on całkowicie realny układ gwiazd z czerwca 1889. Jednak spiralne, wijące się linie nie mają nic wspólnego ani z zorzą polarną, ani z Drogą Mleczną, czy jakąś mgławicą spiralną. Inni dopatrują się w obrazie odniesień religijnych.

Gwiaździsta Noc – Vincent van Gogh, 1889 rok, olej na płótnie, rozmiar 73,7 × 92,1 cm

GUERNICA, Pablo Picasso
Obraz jest wyrazem hołdu złożonego baskijskiemu miastu Guernica, które 26 kwietnia 1937 roku zostało zbombardowane przez Niemców podczas hiszpańskiej wojny domowej. Wydarzenie stało się symbolem okrucieństwa wojennego. Malowidło przedstawia chaos, śmierć i strach ludzi, które sprowadza wojna na spokojne miasteczko. Tragedia została podkreślona poprzez użytą kolorystykę – czerń, biel i różne odcienie szarości. Artysta wy raził cierpienie poprzez postacie i rekwizyty: szczątki ludzkie, płaczące kobiety, leżącego wojownika. Symbolicznie obraz ten przedstawia również cierpienie Basków walczących o niepodległość. Do roku 1981 obraz pozostał w Nowym Jorku. Obecnie obraz znajduje się w muzeum Reina Sofia w Madrycie. Kopia obrazu znajduje się w głównym budynku ONZ oraz mieście Guernica.

Guernica – Pablo Picasso, 1937 rok, olej na płótnie, rozmiar 349 × 776 cm

SŁONECZNIKI, Vincent van Gogh
Pod koniec XIX w. cięty słonecznik stał się popularnym kwiatem używanym do dekoracji. Symbolizował on radość życia i idealizm. Stał się też popularnym motywem w malarstwie. Kiedy van Gogh studiował w Antwerpii dzieła flamandzkich mistrzów doby baroku, widział obrazy ze słonecznika. W sierpniu 1888, w czasie pobytu w Arles, van Gogh rozpoczął malowanie serii obrazów, określonych jako dzieła, które być może bardziej, niż jakiekolwiek inne jego obrazy, uczyniły go sławnym na całym świecie. Są one często jedynymi dziełami, z którymi jest on identyfikowany. Powstało wówczas 7 obrazów, z których zachowało się 6 (jeden w prywatnej kolekcji), które można zobaczyć w: Galerii Narodowej w Londynie, Nowej Pinakotece w Monachium, Muzeum Sztuki Sompo w Tokio, Muzeum Vincenta van Gogha w Amsterdamie,  Muzeum Sztuki w Filadelfii.

Słoneczniki – Vincent Van Gogh, 1888 rok, olej na płótnie, rozmiar 91 × 72 cm

KRZYK, Edward Munch
Krzyk to wzorcowy przykład poetyki ekspresjonizmu. Przedstawia, według popularnej interpretacji, współczesnego człowieka przeszytego bólem egzystencji. Munch namalował w latach 1892-1895 cztery obrazy pod tytułem Krzyk, stosując różne techniki malarskie. Serię tę nazwał Fryz życia, a poświęcona była śmierci, strachowi i miłości. Obrazy były dwukrotnie skradzione – w 1994 roku z Galerii Narodowej i w 2004 z Muzeum Muncha w Oslo, oba odzyskano. Obraz widziałem w Galerii Narodowej w Oslo. Jest zasłonięty szybą i zabezpieczony detektorami ruchu, a w sali ciągle przebywa strażnik. Jedna wersja obrazu znajdowała się w zbiorach prywatnego kolekcjonera Pettera Olsena, który w 2012 roku sprzedał go za sumę ponad 119 mln dolarów i w chwili finalizowania transakcji była to najwyższa jak to tej pory kwota zapłacona za dzieło sztuki na rynku aukcyjnym. Słynna maska mordercy z filmu „Krzyk” była wzorowana na twarzy postaci z obrazu Muncha.

Krzyk – Edward Munch, 1893 rok; olej, tempera i pastel na kartonie, rozmiar 91 × 73,5 cm

MONA LISA, Leonardo da Vinci 
Obraz powstał na początku XVI wieku (ok. 1503–1506), a obecnie znajduje się w paryskim Luwrze, będąc własnością rządu Francji. Jest to jeden z najsłynniejszych i najbardziej cenionych obrazów z czasów renesansu. O jego olbrzymiej wartości świadczy osobliwy rekord. Podczas przenosin na tymczasową wystawę w Waszyngtonie w 1962 roku obraz został ubezpieczony na kwotę 100 milionów dolarów. 21 sierpnia 1911 roku obraz został skradziony z Luwru przez 29-letniego pracownika muzeum Vincenzo Perrugia, który jak się tłumaczył później chciał zwrócić dzieło ojczystemu krajowi. Większość ekspertów twierdzi, że do obrazu pozowała kobieta o imieniu Lisa Gherardini, żona bogatego florenckiego kupca Francesca Giocondo (stąd inny tytuł obrazu – La Gioconda), który zamówił ten portret u da Vinci.

Mona Lisa – Leonardo da Vinci, lata 1503-1506, olej na drewnie, rozmiar 77 × 53 cm

DZIEWCZYNA Z PERŁĄ, Jan Vermeer
Dziewczyna z perłą albo Dziewczyna w perłowych kolczykach to obraz autorstwa holenderskiego malarza Jana Vermeera. Znajduje się obecnie w muzeum Mauritshuis w Hadze (Holandia). Bywa często nazywany Mona Lisą północy lub Holenderską Mona Lisą. O ile większość obrazów Vermeera ukazuje postaci w akcji, o tyle zaledwie kilka dzieł z jego dorobku wydaje się być portretami. Nie jest znana tożsamość dziewczyny z obrazu. Mogła nią być córka malarza – Maria. Z czernią tła kontrastują kolory jej stroju, a w uchu ma zawieszony kolczyk z perłą w kształcie łezki. W 2003 roku powstał film pod tytułem „Dziewczyna z perłą”, którego kanwą były okoliczności powstania obrazu. W rolę tytułowej dziewczyny wciela się Scarlett Johansson.
Tego obrazu jeszcze nie maiłem okazji zobaczyć.

Dziewczyna perłą – Jan Vermeer, ok. 1664 roku, olej na płótnie, rozmiar 44,5 × 39 cm

OSTATNIA WIECZERZA, Leonardo da Vinci
Nie widziałem jeszcze na żywo słynnego fresku autorstwa Da Vinci, wykonanego w refektarzu klasztoru przy Santa Maria delle Grazie w Mediolanie przedstawiającego Ostatnią Wieczerzę. Malowidło powstało na zamówienie księcia Mediolanu Ludovico Sforzy. Da Vinci malował fresk przez 3 lata. Posłużył się on nietypową techniką, która okazała się nietrwała – mimo wielu renowacji fresk jest nadal w złym stanie. Do refektarza wpuszczana jest określona liczba zwiedzających dziennie. Trudno dostać bilet w kasie, lepiej rezerwować przez internet.

Ostatnia Wieczerza – Leonardo da Vinci, lata 1495-1498, malowidło ścienne, rozmiar 460 × 880 cm

STWORZENIE ADAMA, Michał Anioł 
Fresk autorstwa Michała Anioła ukończony około 1511 roku, znajduje się w Kaplicy Sykstyńskiej w Watykanie. Wszystkie freski w Kaplicy Sykstyńskiej zostały wykonane przez Michała Anioła na polecenie papieża Juliusza II. Fresk przedstawia scenę z Księgi Rodzaju, w której Bóg daje życie Adamowi, pierwszemu człowiekowi. Jest to jedno z najbardziej znanych dzieł sztuki na świecie. Bóg jest przedstawiony jako starszy człowiek z brodą. Ciało Boga jest bardzo bliskie klasycznemu pięknu oraz idealnym proporcjom. Spoczywa na rozłożystej purpurowej szacie, razem z kilkoma cherubinami. Jego lewe ramię obejmuje kobietę, prawdopodobnie Ewę, która dopiero czeka w niebie na bycie stworzoną. Adam przedstawiony jest na tle zielonych ogrodów i błękitnych wód Edenu. Prawe ramię Boga wysuwa się, aby przekazać iskrę życia do palca Adama. Palce znajdują się w bardzo niewielkiej odległości od siebie. W czasie zwiedzania Kaplicy panuje olbrzymi tłok, wszyscy wpatrzeni są w sklepienie, nie można robić zdjęć, ani głośno rozmawiać.

Stworzenie Adama – Michał Anioł, 1511 rok, fresk, rozmiar 280 × 570 cm

Które z tych obrazów widzieliście?

Komentarze

komentarzy